Kandidaat: Jeroen van Rosmalen
Samen is Beter. In George Orwell's 1984 wordt de spreuk "2+2=5" gebruikt om aan de lezer te laten zien hoe absoluut de indoctrinatie op de mensen is ingeboord dat zelfs de wiskundige waarheden niet stand hielden.
Ik kwam de spreuk voor het eerst tegen in een economie tekstboek. Of omvattender 2+2=3, 4 of 5. Een grapje met afronden, maar er schuilt wel waarheid in.
Als twee teams concurreren zal de uitkomst 3 zijn. Zij zullen door angst hun geheimen bewaren, uit afgunst elkander kansen proberen af te vangen, en met wrok recht uit saboteren.
Maar als twee teams samenwerken dan delen zij, voor hun gezamenlijk belang, hun plannen en ideeën. Zij zullen naar elkaar omkijken en helpen om trots te kunnen zijn op elkaar. Zij zullen elkaar leren kennen en elkaar aan kunnen voelen. Zo kunnen zij die 5 zijn. Zo kunnen wij die 5 zijn.
Maar zoals bij wel meer dingen in het leven is de weg naar een gezonder Nederland, een gezondere partij, en een gezondere afdeling niet de makkelijke. Van 4 naar 3 gebeurt vanzelf, hiervoor hoeven we slechts ons minimale werk te verzetten om onder kritiek uit te komen, je hoeft niet om te kijken naar je collega's en zou ze zo lozen als ze jouw ideeën in de weg staan. Het koud, berekenend, en meedogenloos zoals het brein van een alligator.
De weg naar 5 is echter een waarvoor wij gemaakt zijn. Niet alleen als socialisten, maar als mensen. Als zoogdieren kunnen wij empathie voor elkaar hebben en relaties opbouwen. Wij kunnen ons verplaatsen naar het belang van de groep. Zoals een Gazelle die zijn kudde waarschuwd over naderend gevaar. Verder nog staat onze ontwikkeling van spraak en taal centraal aan hoe wij samenwerken en van elkaar leren. En zeker wij als socialisten weten dat een bond meer bereikt dan wat individuen alleen.
Maar die goeie samenwerking heeft wat vereisten. Niet het minst van allen een heldere visie van waarom wij hiertoe werken. Bij de SP voelt het soms alsof die visie niet meer even helder is, maar daar kunnen wij, nu naar de verkiezingen, en met het ideologische congress, aan bijdragen. Om de visie op te helderen zullen wij oprechte discussies moeten voeren. Discussies zonder stemverhef, maar met geluister. Discussies waar wij elkaar de veiligheid geven om kwetsbaar en waar te spreken.
En dat vereist moed. En moed zit niet diep van binnen. Moed komt van buiten. Ik las ooit in een interview met een soldaat de reden waarom hij zich op die granaat wierp zonder een moment van twijfel. "Zij zouden het ook voor mij doen.* Dit antwoord kom je telkens tegen in interviews met mensen met echte moed. Niet alleen gaat het dus om de moed om te spreken, maar ook om de moed om te luisteraars en de spreker moed te geven.
Ik groeide op met 2 oudere broers. Een tweeling. Ik leerde luisteren. Want samen is beter.
