Utrecht

Verbaasd en boos tegelijkertijd was ik gisteren tijdens het laatste debat over het burgemeestersreferendum.

Verbaasd over zoveel onbenulligheid waarmee de PvdA, Groenlinks en D66 de uitslag van het referendum duidden: ?De opkomst is dan wel dramatisch laag, het referendum mislukt, maar er is wel een duidelijke winnaar!?

Boos omdat deze partijen geen enkel greintje zelfinzicht toonden en niet ruiterlijk hun excuses aan de bevolking en de ambtenaren van de gemeente Utrecht aanboden. De fractievoorzitter van de PvdA deed het schoorvoetend, mede door aandringen van onze partij. Maar juist de PvdA zou nu levensgrote posters in de stad moeten ophangen ?Bewoners van Utrecht: Foutje, bedankt (1 miljoen euro).?

De burgemeester kan nu wel zeggen: dit debacle zijn we in februari vergeten. Nee, mevrouw Brouwer, het debacle zelf misschien wel, maar niet het gevoel van wantrouwen dat hiermee gegroeid is in de lokale politiek. Ik schaam me dood. Niet alleen omdat ik deel uitmaak van de gemeenteraad die dit voorstel voor een referendum met nipte meerderheid heeft aangenomen. Maar ook omdat we als oppositie met onze voorspellingen over fopspenen en nepkeuzes er blijkbaar niet in geslaagd zijn de PvdA, Groenlinks en D66 te overtuigen.

En daar zit hem nu net de kneep. Misschien moeten we in de Raad gewoon weer eens luisteren naar elkaar. Echt luisteren. Zonder elkaar in politieke vakjes te zetten. Dat is de enige manier om de geloofwaardigheid weer terug te winnen.