Utrecht

Onlangs was ik op bezoek bij de vrouwengroep Al-Amal in Kanaleneiland. Al zeven jaar lang zijn zij actief in de wijk, met name op het gebied van opvoedondersteuning aan Marokkaanse moeders. Veertig vrijwilligers van deze vrouwengroep komen regelmatig achter de voordeur van gezinnen die voor het reguliere welzijnswerk niet of moeilijk te bereiken zijn. Zij ondersteunen de moeders van deze ?multi-problem? gezinnen bij het op orde brengen van hun opvoeding aan de kinderen en adviseren hen over verdere professionele ondersteuning in het hulpverleningscircuit. Ook organiseren zij regelmatig voorlichtingsavonden over opvoedingsvraagstukken waar gemiddeld zo?n 200 à 300 vrouwen op af komen.

Onder de indruk was ik van de kracht en de energie die deze vrouwen uitstraalden. Dit is nu precies waar het om draait: sommige gezinnen hebben stap voor stap hulp nodig om uit de negatieve spiraal te raken. Deze groep vrijwilligers kennen veel vrouwen uit de wijk en komen daardoor gemakkelijker binnen bij de probleemgezinnen. En eenmaal binnen, zetten zij alles op alles om het gezin vooruit te helpen. Juist deze groep vrijwilligers verdient volgens mij alle steun om haar werk mogelijk te maken. Maar wat blijkt? Op het moment dat ze ruimte zoeken om bijeenkomsten (waar soms 200 vrouwen op af komen) te organiseren, laat de welzijnsinstelling Doenja het afweten: van het onlangs nieuw geopende ?drie generatie centrum? mag van hen in het weekend niet gebruik gemaakt worden, terwijl het gewoon leeg staat?Gek is dat. We hebben als lokale overheid op dit thema met elkaar toch allen hetzelfde doel? Of speelt eigenbelang hier een grotere rol dan het publiek belang?
Tijd om dit grondig uit te zoeken!