Utrecht

Vandaag ontving ik een kaartje voor Het Huis van de Poëzie op 28 januari in Karel V. Dat kaartje kon ik voor niks krijgen omdat ik gemeenteraadslid ben. Normaal gooi ik dit soort aanbiedingen onmiddellijk in de prullenbak. Want het voelt gewoon als omkoperij. Tenslotte mag ik er in de gemeenteraad over stemmen welke kunst subsidie krijgt. En ik heb vorig jaar bij mijn intrede in de gemeenteraad nog plechtig beloofd geen giften (dus ook geen kleine) aan te nemen.

Waarom ik het deze keer wel accepteerde? Omdat dit kaartje niet voor mijzelf bestemd is, maar voor iemand anders. Een voor mij onbekende vluchteling, die zelf nooit de 15 euro op kan hoesten die het kaartje normaal zou kosten. Die loopt daar straks lekker voor niks rond. Ik moet er om grinniken. Het voelt rechtvaardig. En een beetje als echte poëzie.

Chris Baerveldt