De macht van Klépierre, voorheen Cório
De macht van Klépierre, voorheen Cório
"Als je iets wilt met de spullen van anderen, dan ben je afhankelijk van de medewerking van die anderen en je moet niet vreemd opkijken als die anderen allerlei wensen hebben over wat er mee gebeurt. Dat is niet anders in het Utrechtse Stationsgebied. Vanaf het begin van de jaren ’90 kwamen er vanuit de gemeente grootse en meeslepende plannen voor het gebied, waar die gemeente echter nauwelijks een eigendomspositie heeft. Pal voor de raadsverkiezingen van 2006 ondertekende toenmalig wethouder Lenting de overeenkomsten voor de herontwikkeling van het Station, de Jaarbeurs en Hoog Catharijne. Daarin werden de afspraken vastgelegd over wie wat mag en wie wat betaalt.
Publiek vermengd met privaat dus. Dat kost het publiek in de regel geld. Wat de marktpartijen mochten is inmiddels helder. Het referendum over het Stationsgebied de prullenbak in, kleine ondernemers eruit, een 120 meter brede overkapping van de uitgegraven Catharijnesingel en een verbod op de aanleg van trappen aan de Moreelsebrug, want iedereen moet en zal door Hoog Catharijne heen lopen. Dat laatste idem voor de nieuwe tramhalte. En straks, bij de discussie over de herinrichting van het Westplein, zal ongetwijfeld de opgenomen voorwaarde van optimale autobereikbaarheid van de parkeergarages van Klépierre vanaf de Westkant weer opduiken. Oh ja, Corio/Klépierre kreeg ook de eerste rechten op het winkelcentrum in Leidsche Rijn Centrum.
En de Gemeente? Die zou maximaal 70 miljoen bijdragen. De teller staat inmiddels op ruim 130 miljoen, nog even afgezien van projectjes als het muziekpaleis en het Stadskantoor. Toegegeven, Corio/Klépierre heeft ook aardig wat geld geïnvesteerd, maar die hadden dat nooit gedaan als het verlies zou opleveren. Welkom in Corio-City, stond er op 1 april 2005 op de alternatieve borden die de SP had opgehangen aan de randen van de stad. Die grap is behoorlijk de waarheid geworden."
Tim Schipper
Met dank aan DUIC voor de publicatie.
Reactie toevoegen